شعر
«مرو »
خوش خرامان مى روى اى جان جان بى من مرو
اى حيات دوستان در بوستان بى من مرو
اين جهان با تو خوش است و آن جهان با تو خوش است
اين جهان بى من مباش و آن جهان بى من مرو
واى آن كو اندر اين ره مى رود بى دانشى
دانش راهم تويى اى راه دان بى من مرو
شب ز نور ماه روى خويش را بيند سپيد
من شبم تو ماه من بر آسمان، بى من مرو
دل شده يك كاسه ى خون
به كنارم تو بمون
به لبم داغ جنون
مرو با ديگرى
اومده ديوونه ى تو
به در خونه ى تو
مرو با ديگرى
گر رود ديده و عقل و خرد و جان، تو مرو
كه مرا ديدن تو بهتر از ايشان، تو مرو
مبُر از يار مبُر خانه ى اسرار مسوز
گل و گلزار مكَن جانب هر خار مرو
مكن اي يار ستيزه دغل و جنگ مجوى
هله آن بار برفتى مكن اين بار مرو
ديگرى عشوه دهد عشوه ى او را مشنو
دل و جانم به غم غصه مسپار و مرو
دل شده يك كاسه ى خون
به كنارم تو بمون
به لبم داغ جنون
مرو با ديگرى
اومده ديوونه ى تو
به در خونه ى تو
مرو با ديگرى